اصل ۲۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برخورداری از بهداشت و درمان را حق مسلم برای همه مردم اعلام نموده است. کشور ایران یکی از امضاء‌کنندگان اعلامیه آلماآتا می‌باشد که هدف بهداشت برای همه تا سال ۲۰۰۰ را از طریق خدمات بهداشتی اولیه طرح‌ریزی نموده است.
سیاست‌های بهداشتی کشور که اخیراً در نظام جدید وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تعیین گردیده در جهت اقدام هماهنگ در سطوح مختلف بهداشت عمومی از طریق شبکه‌های بهداشتی درمانی کشور است. یکی از زمینه‌های بهداشت عمومی که باید در برنامه کلی از اهمیت زیادی برخوردار شود بهداشت روانی است. بهداشت روانی صرفاً به مراقبت از بیماران روانی اطلاق نمی‌شود بلکه با بسیاری از جنبه‌های بهداشت عمومی و بهزیستی افراد جامعه سروکار دارد.
براساس آمار موجود چنین تخمین زده می‌شود که حداقل ۱۵ الی ۲۵ درصد از بزرگسالانی که به درمانگاه‌ها و مراکز بهداشتی مراجعه می‌نمایند هیچ گونه بیماری جسمی ندارند و به طور جدی نیز دچار بیماری روانی نمی‌باشند، بلکه آنها تحت فشار، ناراحتی، اضطراب، نگرانی و افسردگی همراه با مسائل روان‌تنی می‌باشند. از طرف دیگر با در نظر گرفتن این حقیقت که ۵۰ درصد از جمعیت کشور در سنین زیر ۲۰ سال هستند و دوران بلوغ و نوجوانی از جمله سالهای حساس و بحرانی در دوران زندگی محسوب می‌شود، می‌توان نیاز رو به تزاید یک برنامه جامع بهداشت روانی را درک نمود.
در حال حاضر مدیریت سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد با هدف تامین، گسترش و ارتقاء سلامت روانی و اجتماعی افراد فعالیت می‏نماید.