متن استاتیک شماره 63 موجود نیست

27 تیر 1403

رشد و تعالی یک سرزمین و آینده درخشان نسل های آتی جز با تشریک مساعی و تلاش همگانی میسر نمی شود و این امر ضرورت و اهمیت تامین خدمات سلامت مبتنی بر نیاز حال و آینده آحاد مردم را تایید می نماید. بی تردید در شرایط اقتصادی کنونی و وجود محدودیت و چالش های پیش رو، بهبود کیفیت، امنیت و هزینه اثربخشی خدمات سلامت رسالت عظیمی است که متولیان نظام سلامت عهده دار آن بوده و همت والای مدیران، مسئولین و متصدیان این امر را می طلبد.

معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز، با تحت پوشش قرار دادن ۴۴۹۵۲۸۷ نفر از جمعیت استان، وظیفه سنگینی را در ارتقاء سلامت تک تک هم استانی های عزیز به عهده دارد که به پشتوانه ساختار PHC  توانمند و نیروهای متهعد خود، خدمات خود را تا دور افتاده ترین و صعب العبورترین نقاط استان نیز گسترش داده است.

از این تعداد جمعیت تحت پوشش، ۳۲۵۸۴۲۱ نفر آنان شهرنشین، ۱۱۷۹۹۷۰ نفر روستایی و ۵۶۸۹۶ نفر نیز عشایر هستند که معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی شیراز با در اختیار داشتن تعداد ۸۸۹ خانه بهداشت، ۱۹ خانه بهداشت عشایری، ۱۲ پایگاه سلامت روستایی، ۱۵۳ مرکز خدمات جامع سلامت روستایی، ۹۲ مرکز خدمات جامع سلامت شهری و روستایی، ۲۴۲ پایگاه سلامت شهری، ۵۳ مرکز خدمات جامع سلامت شهری، ۸ مرکز تسهیلات زایمانی و ۹ آموزشگاه بهورزی، تأمین کننده نیاز جمعیت تحت پوشش خود به خدمات بهداشتی اولیه می باشد.

این معاونت با در اختیار داشتن یکی از گسترده ترین شبکه های بهداشت کشور در تلاش است با برنامه ریزی، سازماندهی، ارزشیابی و ارایه خدمات بهداشتی و درمانی در قالب ارائه خدمات سلامت باروری، مراقبت کودکان، مادران، نوجوانان، جوانان میانسالان و سالمندان، ارائه خدمات بهداشت مدارس، واکسیناسیون کودکان و گروه های هدف در نظام مراقبت بیماری های واگیر، پایش و نظارت بر منابع آب آشامیدنی و دفع فاضلاب و مدیریت پسماند، پایش و نظارت بر مراکز تولید و توزیع مواد غذائی، آشامیدنی و آرایشی و اماکن عمومی و کارگاه های صنعتی، نظارت بر مراکز آموزشی تربیتی بهداشتی و درمانی، مراکز دامی و صنایع وابسته به دام، آموزش بهداشت به جامعه، ارائه خدمات بهداشت دهان و دندان، ارائه خدمات پاراکلینیکی از جمله داروئی، آزمایشگاهی و رادیولوژی در مراکز بهداشتی درمانی روستائی و شهری تحت پوشش، ارائه خدمات پیشگیری و مبارزه با بیماری های واگیر و غیرواگیر، ارائه خدمات سلامت روان، ارائه خدمات پیشگیری و کاهش خطر بلایا و حوادث و ... و با بهره گیری از روش های نوآورانه و خلاقانه، دسترسی عادلانه جمعیت تحت پوشش به خدمات اولیه بهداشتی را با بالاترین کیفیت، ممکن سازد.

به طور کلی استراتژی های حوزه معاونت بهداشت در دستیابی به هدف تأمین، حفظ و ارتقای سطح سلامت جامعه، شامل:

تقویت خدمات بهداشتی با مشارکت بخش خصوصی در حاشیه شهرها،

بهینه سازی منابع با اجرای برنامه سلامت با رویکرد کارآفرینی،

توانمندسازی جامعه در جهت خودمراقبتی با محوریت ارتقای سبک زندگی سالم،

ارتقای نظام مدیریت بیماری ها و دیده بانی بیماری ها در منطقه تحت پوشش با تمرکز بر بیماریهای نوپدید و بازپدید،

ایجاد زیرساخت های بهداشتی در ارائه خدمات،

اصلاح و تقویت نقش و کارکرد نظارتی در ارتقاء سلامت منطقه تحت پوشش با محوریت صیانت از حقوق مصرف کنندگان،

مدیریت ریسک بلایا و افزایش آمادگی در برابر بلایا با رویکرد تمام مخاطرات،

ارتقا سطح سواد سلامت جامعه تحت پوشش و

توسعه تحقیقات کاربردی و تولید دانش در حوزه سلامت می باشد.

  • 1399/12/24
  • - تعداد بازدید: 21
  • زمان مطالعه : 2 دقیقه

تاثیر بستن کمربند ایمنی بر کاهش خطر برای سرنشینان جلو و عقب ماشین چگونه است؟

وقتی تصادفی رخ می دهد، سرنشین با سرعت وسیله نقلیه حرکت کرده، تجهیزات داخل خودرو پرتاب و به احتمال زیاد، راننده به فرمان و سرنشین جلو به داشبورد، برخورد می کند.

وقتی تصادفی رخ می دهد، سرنشین با سرعت وسیله نقلیه حرکت کرده، تجهیزات داخل خودرو پرتاب و به احتمال زیاد، راننده به فرمان و سرنشین جلو به داشبورد، برخورد می کند.

 

اگر سرنشین یا سرنشینان در صندلی عقب نشسته باشند، به پشت صندلی های جلو برخورد می کنند و ممکن است به طور کامل از خودرو بیرون پرتاب شوند که پرتاب شدید از خودرو، احتمال بروز صدمات جدی، شدید و یا احتمال مرگ در پی دارد.

برای پیشگیری از این نمونه حوادث ناگوار، «کمربند ایمنی» به خودروها راه پیدا کرد.

در دهه‌ 1960، کمربند ایمنی در اتومبیل ‌ها کار گذاشته شد که نخستین قانون استفاده اجباری از آن، در سال 1971 و در استرالیا، اجرا شد؛ به دنبال تجربه کشور استرالیا، در دیگر کشور‌ها نیز با پیروی از این روش، جان صدها هزار راننده و سرنشین، نجات یافت.

در ایران برای نخستین ‌بار، قانون استفاده اجباری از کمربند ایمنی در سال 1376 از سوی مجلس شورای اسلامی تصویب و آیین ‌نامه‌ اجرایی آن در سال 1384 به تصویب هیات وزیران رسیده و از تاریخ یکم مهر 1384، اجباری‌ شدن استفاده از کمربند ایمنی به اجرا گذاشته شد.

کمربند ایمنی از برخورد سر و صورت به شیشه جلو و پرتاب راننده به خارج از اتومبیل جلوگیری می کند.

همچنین کمربند ایمنی با پخش کردن نیروی ضربه در سطح وسیعی از بدن و افزایش زمان تاثیر نیروی ضربه، از میزان عوارض ضربه به شکل چشمگیری می کاهد.

در تصادف های جاده­ای، «نبستن کمربند ایمنی» اصلی ‌ترین عامل افزایش میزان مرگ و میر است، استفاده از کمربند ایمنی، احتمال مرگ‌ و میر سرنشینان جلوی خودرو را 50 درصد و احتمال مرگ‌ و میر در دیگر سرنشینان را 25 درصد، کاهش می ‌دهد.

در کشورهای پیشرفته، از هر 10 سرنشین، 9 نفر از کمربند ایمنی استفاده می­‌ کنند، در حالی که در کشورهای جهان سوم این آمار بسیار کمتر است.

هر چند وجود کیسه هوا در خودرو سبب افزایش قابل توجه ایمنی سرنشینان می‌شود، اما به هیچ عنوان، جایگزین نقش حیاتی بستن کمربند ایمنی نمی‌شود، از سویی دیگر، در صورت بروز تصادف، کمربندهای ایمنی باید از نظر کارآیی بازبینی شوند.

استفاده از کمربند ایمنی در سنین و شرایط مختلف را متفاوت است؛ برای نمونه در بانوان باردار، شیوه بستن کمربند ایمنی باید به صورتی باشد که قسمت بالایی کمربند، از بالای شکم و قسمت پایینی از زیر شکم، عبور کند.

استفاده از کمربند ایمنی برای کودکان نیز نسبت به افراد عادی، تفاوت ‌های بسیاری دارد.

برای کودکان با قد کوتاه ‌تر از 140 سانتی ‌متر، استفاده از صندلی کودک پیش از بستن کمربند ایمنی توصیه شده، زیرا صندلی کودک کمک می ‌کند تا کودک در ارتفاع بالاتری قرار گرفته و کمربند ایمنی، به درستی بسته شود.

بیش از 40 درصد کودکانی که از کمربند ایمنی استفاده نمی‌ کنند، والدین آنها نیز از این قانون تبعیت نمی ‌کنند.

پدر و مادر به عنوان بهترین الگو برای فرزندان، با بستن کمربند ایمنی ضمن آموزش به کودکان، حافظ سلامت خانواده هستند./ا.کشاورزی

«نغمه قربانی»؛ کارشناس پیشگیری و مبارزه با بیماری های غیرواگیر معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز

  • گروه خبری : اخبار و اطلاعیه ها,آموزش همگانی
  • کد خبری : 38474
کلیدواژه

نظرات

0 نظر برای این مطلب وجود دارد

نظر دهید